Evine Hosgeldin
Bazen cok fazla film ve dizi seyretmenin yararini goruyor ve mutlu oluyorum. Bugun seyrettigim dizinin sezon finalinde ana karakter olan yasli, sisman, kufurbaz, inatci ama icinde yumusacik tonton bir insan yatan emekli polis yeni dedektif adamin, normalde baska sehirde yasayip calisan kizi haber vermeden evine gelir. Babasi sorgusuz sualsiz sadece “Evine hosgeldin” der. Kiziysa “sadece bir haftaligina” diye altini cizince de “Yine de hosgeldin” der.
Bu sahneyi goren bense o anda “Iste tam da bu!” diye dusundum. Olmasi gereken tam da bu! Seneler sonra habersiz bir sekilde baba evine gittigimde bu sekilde karsilanmak, kendimi bilmem kac yasinda ciktigim o eve her geri dondugumde beni tekrar “evimde” hissettirecek karsilama. Sorgusuz sualsiz, nedenleri kurcalanmadan, yargilanmadan; o anda tek ihtiyacim olanin kendimi evimde hissetmek oldugunun farkina varilip, bana butun zaman ve mekan saglanarak sadece sicacik bir “Hosgeldin” denmesi. Bunu saglamak cok mu zor peki?
Baba evine her cikip gittigimde isteyecegim karsilamanin bu oldugunun farkina daha yeni varmisken, diger yandan da acaba kendim yapabilir miyim, cocuguma her “evine” geldiginde, ustunden seneler gecmis olsa bile her defasinda kendini “evinde” hissettirebilir miyim; kendi tum merak ve endiselerimi bir kenara birakip ona sorular sormadan sacece “evine hosgeldin” diyebilir miyim diye merak ediyorum. Hayalini kurunca da aslinda ne kadar zor olacagini farkediyorum.
Su an benim icin fark yaratan, seyrettigim icin cok memnun oldugum bu dizinin sezon finaliyle yasadigim bu aydinlanma. Kendi acimdan, istedigim zaman yanina gidebilecegim bir babaevinin varligini ve bu yonden ne kadar sansli oldugumu biliyorum, ama her ne kadar fazlalik olmayacagimi ve her zaman hos tutulacagimi biliyor olsam da mustakbel sorular, talepler, istekler, kendi dogrularini bana diretmeler, vesairelerin beni bekledigini de biliyorum ve tum bunlar bana “ilk evime” gitmeyi zorlastiriyor, cok sevildigimi bildigim halde.
Tam da bu yuzden ve ustune bugunki aydinlanmami da katarak, zor da olsa ben bundan sonra dunkunden daha farkli bir ebeveyn olacagimi biliyorum. Cocugum ne zaman eve gelmek istese, o kapidan sorgulanmadan, yargilanmadan girecegini; bize benzemiyor, bizim gibi dusunmuyor, bizim gibi yasamiyor olsa da her defasinda” kendi evine” hosgelecegini bilerek bu evden cikip gitmesini saglamak icin caba gosterecegimi biliyorum. Yani dizi seyretmek gereklidir, bu guzel bir aydinlanma oldu 🙂