Yurumeyi ogrenmek
Yine uykusuz bir gece sagolsun yepyeni bir farkindalikla ferahladim ve hemen paylasmak istedim. Bu yasima kadar en az 10 kez bastan yurumeyi ogrenmek durumunda kalmisim, dile kolay. Olaya daha genis bir acidan baktigimda farkettim ki bu sadece bana has bir durum degil, bir cogumuz hayat yolculuklarimizda tekrar tekrar yurumeyi ogrenmek zorunda kaliyoruz, bazen fiili digerlerindeyse mecazi anlamda, kimimiz daha az kimimiz daha fazla kereler.
Dogmak ve yurumeyi ogrenmek… Ilkinde tum insanlik ortak paydada bulusuyoruz ve hop ailelerimizin sevinc cigliklari esliginde ilk adimlarimizi atiyoruz ve yurumeyi ogreniyoruz.
Bu ilk adimlardan sonrakilerde “yollarimiz” ayriliyor, her birimiz kendi yollarimizi adimlamaya basliyoruz. Asik oluyoruz, beklemedigimiz bir sekilde terkediliyoruz, ilk kalp kirikligi… Ne kadar uzun surerse sursun silkinip, ayaga kalkip tekrar yolumuzda yurumeye, belki de gercek aski aramaya devam ediyoruz.
Okullarimizi bitiriyoruz, mezun oluyor ve gercek hayat yolunda yurumeye basliyoruz, yeni bilinmedik engellerle karsilasiyoruz ve bu yollarda yeniden yurumeyi ogreniyoruz.
Kayiplar yasiyoruz, bizim yasimiz ilerledigi gibi ebeveynlerimiz yas almasiyla yuzlesiyoruz. Onlarin olmadigi hayatlarda, onlar elimizi tutmadan yurumeyi ogreniyoruz.
Kimimiz upuzun birliktelikleri bitirip uzun senelerdir elele yurudugumuz yol arkadaslarimizin elini birakip yurumeyi ogrenmek zorunda kaliyoruz ya da ellerimiz hic beklemedigimiz anlarda ve sekillerde birden bire birakiliyor. Dussek bile yeniden kalkmanin yolunu buluyor ve yeniden yurumeyi ogreniyoruz. Yine o ilk adimi atiyoruz.
Kimi zaman fiziksel zorluklar yasiyoruz, ameliyatlar, tedaviler goruyoruz ve bilfiil yurumeyi ogrenmek zorunda kaliyoruz, bazen bir bazense cok kereler.
Cocuklarimiz oluyor, onlarla birlikte yeni bastan yurumeyi ogreniyoruz, onlarla yepyeni yollar, yepyeni engelleri asmaya basliyoruz. Hatta bu sefer bir yandan ogrenirken bir yandan da ogretiyoruz.
Yas almaya devam ettikce yeni engeller, yeni yollar, yeni duygularla, yurumeyi bastan ogrenmeye devam ediyoruz.
Tek bir sey yapmiyoruz… VAZGECMIYORUZ!
Hayat, herbirimizin tek basimiza yurumek zorunda oldugumuz bir yolculuk. Eger nefes aliyorsak o ilk adimi da hala, yine ve yeniden atabiliriz, her defasinda yilmadan, her defasinda yeniden ogrenerek, o ilk yasimizdaki ilk adimimizi kendi kendimize attigimiz gibi.
Benim yurumeyi bastan ogrenmelerim henuz bitmedi, daha ulasilmayi bekleyen hedeflerim, gerceklestirilmeyi bekleyen planlarim var ve iyi ki daha atilacak bir cok ilk adimim var…
